Campagnevoeren of voer voor de campagne
Deze week liep mijn mailbox opvallend vaak vol met mails van bezorgde inwoners. Tijdens de campagne merken we dat veel inwoners ons bevragen op diverse onderwerpen. En laten we wel zijn, daar is deze tijd bij uitstek geschikt voor
Zo wilde een dame van 84 jaar weten waar onze C voor stond omdat ze moeite met de zondagsopenstelling van winkels heeft. Ik begreep haar wel, maar samen voelden we ook dat we in een andere tijd leven dan 25 jaar geleden. We begrepen elkaar, dat was fijn te ervaren. Was het allemaal maar gemakkelijker zei ze nog. Ik was het weer met haar eens. Of een andere mevrouw die met een mapje met informatie naar me toekwam omdat ze via mijn secretaresse geen afspraak met me kon maken. Dan kijk ik gewoon waar u deze week buiten op straat te vinden bent en trek ik u dan aan uw jasje. Wat een goed verhaal had zij en ik complimenteerde haar met haar creativiteit om me op deze manier toch te spreken te krijgen.
Persoonlijke gesprekken zijn echt fijn. Je kijkt elkaar eens goed in de ogen. Lichaamstaal verklapt wat je niet onder woorden wilt of kunt brengen. Ik geniet ervan. De vele vragen die op ons afkomen via mail over standpunten ten aanzien van hoogbouw, bouwen buiten de rode contour, bouwen in het Hoogveen of bouwen achter de Meent zijn van een heel andere aard. Het is geen gesprek, het is een soort vraag en antwoord. Maar ook daarop geven we zo veel als mogelijk heldere antwoorden.
Ik schreef het al in mijn vorige blog, de oorlog in Oekraïne verscheurd ons allemaal. Zoveel mensen op de vlucht, alles achterlatend. Ik hoor mensen praten over het perspectief op een woning. Ik ben even stil en vraag me met gesloten oog af wat het perspectief van die veelal jonge moeders is die met kinderen op de vlucht lopend het land verlaten. Manlief blijft achter om te strijden, misschien wel om te sterven. Wat is haar perspectief? Het zet me weer terug in de ruwe realiteit zonder daarmee iets af te doen aan het verdriet van woningzoekenden in onze gemeente. We moeten bouwen, er moeten in hoog tempo huizen gerealiseerd worden, het kan niet anders. En als de gasprijs onbeheersbaar wordt, de kraan in Groningen definitief dicht gaat, dan moeten we sneller over naar alternatieven. Uitdagingen waarvoor vorige bestuurders nauwelijks gestaan hebben. En dan hebben we het nog niet eens over de energie- en warmtetransitie. Het zijn stuk voor stuk belangrijke onderwerpen die allemaal enorme ruimte-vragers zijn.
Wat dat betreft was de debatavond van afgelopen maandag eenvoudiger. Zin in Soest had in de voormalige Open Hof een mooie avond georganiseerd. We kwamen wat moeilijk op gang maar uiteindelijk kon iedere partij zijn standpunten over zorg en welzijn duidelijk naar voren brengen, zo ook wij. En zoals zo vaak vonden de echte gesprekken pas plaats bij het hapje en het drankje. Ook hier weer diverse mensen gesproken en geluisterd naar wat hen bezig houdt.
Donderdagavond om 19:30 uur nam Margriet Walraven het Cultuurdebat op zich. In een redelijk gevulde theaterzaal van Idea maakten de lijsttrekkers aan het publiek duidelijk wat ze van de stellingen vonden. En alhoewel niet iedere stelling even duidelijk was kwam het gesprek erover toch goed op gang. Ik zat tussen het publiek, hoefde dus even niet scherp te zijn. Ik realiseerde dat de aanwezige kunstenaars soms best bijzondere “”typetjes”” zijn. Ik heb wel geleerd in de afgelopen jaren hoe belangrijk cultuur voor ons is. Mijn kijk daarop is wel verandert nu ik van dichtbij met velen van hen heb mogen optrekken. Mooi zoals Margriet aanhaalde “kunst kan confronteren, stilzetten, ontspannen, wakker schudden en verbinden””. En zo is het.
Zaterdag waren we op de van Weedestraat in Soest met onze dozen-actie. In een doos kun je niet wonen. Voor elke doos een woning. Het plein voor de Hema kleurde al snel CU-blauw met mooie oranje tinten. Er volgden wederom leuke en soms ook intense gesprekken met inwoners van jong en oud. Ook nu werd ons het hemd van ons lijf gevraagd over de grotere thema’s. Het ging over de grote ruimtevragers waar ik over schreef. Waar moet dat allemaal plaatsvinden. Daarover zullen we binnen afzienbare tijd besluiten moeten nemen. Een mooie actie was het zeker. Goed voorbereid door onze mensen. Trots op ons mooie campagneteam!
Toch dwaalden mijn gedachten wel een beetje af naar die mevrouw met het mapje met informatie. Ze wilde me spreken en door creatief te zijn lukte het haar om haar boodschap helder en treffend bij me te brengen. Het zette mij aan het denken over campagnevoeren. We doen alles al jaren op dezelfde wijze. Natuurlijk, via social-media bereiken we grote groepen, maar spreken we ze ook echt? Als je blijft doen wat je altijd al deed, blijf je krijgen wat je altijd al kreeg. De tijden zijn veranderd, de mensen zijn veranderd. De manier waarop we elkaar spreken is verandert. Hoewel we genieten van deze vorm en we veel mensen weten te spreken is de kans groot dat we ook veel mensen niet bereiken met onze boodschap. Maar met die eenvoudige constatering is het zoeken naar die verandering nog niet gemakkelijk gevonden. Want hoe verhoog je nu de aantrekkelijkheid van politiek, hoe betrek je generaties bij plannen die ons allemaal aangaan. We schrijven het op voor de evaluatie, We hebben nog even om er over na te denken.
Volgende week komt Gert-Jan Segers naar ons toe. Met hem gaan we door Soesterberg om mensen te ontmoeten en te spreken. Daar proberen we politiek dicht bij onze gemeente te krijgen en onze gemeente dicht bij de mensen. Want daar gaat het uiteindelijk om. We doen dit omdat we samen onze schouders zetten onder onze lokale samenleving. Daar willen we Samen Recht aan Doen.
Hoe dan ook, het is een intensieve maar mooie tijd waarin we tijdens het campagne-voeren voldoende voer voor toekomstige campagnes krijgen.
